Net terug van een heerlijke vakantie. Drie weken lang vergeten wat er nog allemaal moet gebeuren voordat we volgende week dinsdag vertrekken naar Brussel. We zijn opnieuw wezen kamperen in Groot-Brittanië, in Bletchingdon om precies te zijn, een mini dorpje tussen Oxford en Bicester in. Vera en Stan vonden het geweldig. Heerlijk genieten van de hele dag buiten zijn en de hele dag papa en mama om zich heen. Slapen in de tent is natuurlijk altijd spannend en het feest werd compleet toen na een halve week ook Floris zus, Natascha, zich met man en kinderen zich melden op de camping.
Het hoogtepunt van de vakantie was zeker het bezoek aan Legoland. Vooral Vera had daar naar uitgekeken, maar ook voor Stan was het meer dan de moeite waard. Maar daarnaast waren ook het bezoek aan het Science Museum en de Tate Gallery in Londen, het reizen daar met een echte taxi, het bezoek aan het Motormuseum in Bourton on the Water waar Brum woont en de bezoeken aan de landhuizen van National Trust meer dan de moeite waard. Kortom we hebben drie weken heerlijk genoten. In het fotoalbum is een korte impressie van de vakantie te zien.
De komende week dus de laatste puntjes op de i voor de verhuizing. Voor het fysieke verhuizen zelf hoeven we niet veel te regelen, we worden immers verhuisd, maar voor al het andere moet er nog wel wat gebeuren. Adreswijzigingen, checken of alles in Brussel nu geregeld is (gas, water, elektra, etc) en natuurlijk het afscheid nemen van iedereen hier. Kortom een druk weekje, maar na de ontspannen vakantie kunnen we alles weer aan.
11 juli 2005
Afgelopen weekend doorgebracht bij mijn broertje en zijn vriendin. Zowel Vera als Stan zijn dol op hun oom Maarten en tante Leeuw en hebben dan ook volop genoten. Helemaal toen tante Leontien har politiespullen te voorschijn toverde (ze is onlangs aangenomen voor de politieacademie en heeft nu ruim twee dozen met spullen en kleren in huis staan). Zowel de kinderen als wij hebben weinig geslapen en de vemoeidheid speelt dan ook parten, gelukken hoeven we niets vandaag en we hangen dan ook een beetje in de tuin.
Voor mij is het sowieso een beetje bijkomen. Afgelopen week heb ik mijn afscheid in de Staten gehad en het is een raar idee dat ik daar niet meer zal spreken. In de afgelopen 6 jaar heb ik ontdekt dat politiek mijn passie is, hetgeen ik het liefste full time zou willen doen. Het afscheid nu is dan ook hopelijk geen defintief afscheid, maar slechts een tijdelijke onderbreking. En hoewel het een rare week was, ben ik tegelijkertijd ook wel blij dat die achter de rug is. Het geeft me tijd en rust om me nu te gaan voorbereiden op de vakantie, de verhuizing en eerst nog Vera's verjaardag aanstaande zondag.
Vooral dat laatste is begrijpelijkerwijs het gespreksonderwerp van de dag. Omdat haar lievelingsboek het boek van prinses Lilyfee is en sindsdien alleen de kleur roze nog telt voor Vera, organiseren we een prinsessenfeestje. En eigenlijkt maakt het Vera weinig uit wat er gebeurt, als iedereen en alles maar roze is. We zullen onze best doen. Kijken hoeveel roze we kunnen verdragen.
25 juni 2005
Wat een geregel zo'n internationale verhuizing en dan verhuizen wij nog naar een gebied slechts op 100 km van de grens van Nederland. Ik heb inmiddels zeer grote bewondering voor mijn vrienden die verder verhuisd zijn. Vorige week waren we weer een paar dagen in Brussel en deze keer gingen de kinderen ook mee. Stan genoot onderweg naar Brussel van de vele vrachtwagens die we passeerde vooral bij Antwerpen en Vera vroeg iedere 15 kilometer of we er al waren. Voor Vera had het bezoek aan Brussel namelijk een extra dimensie. Ze zou voor het eerst een dagje naar school gaan om te wennen.
Maar daarnaast was ze vooral zóóó benieuwd naar manneke Pis! " Mama, staat hij echt de héle dag te plassen?" Dezelfde middag zijn we dus met de metro (een beleving op zich) naar het centrum gegaan om het manneke op te zoeken. En eenmaal aangekomen was de teleurstelling groot. "Hij is zo klein, en hij kan niet eens lopen! Zo vind ik hem maar stom!" was Vera's commentaar. De teleurstelling werd minder toen we op een terras in de zon al ijs etend de aandacht afleidden.
Vrijdag was het dus zover en ging Vera voor het eerst naar school. Hoewel ze er al weken een vreselijk grote mond over heeft, werd ze donderdagavond toch wel een beetje stil. Of ze dan wel de namen van alle kindjes te horen zou krijgen? En wat als ze nou alleen maar Frans zouden spreken, hoe moest dat dan? En zou ze wel vriendjes weten te maken? Maar eenmaal op het schoolplein was een hoop zorgen al van haar schouders af gegleden toen bleek dat de juf gewoon Nederlands sprak en er ook meisjes in haar klas waren die ook Nederlands spraken. En toen we haar 's middags ophaalde was ze door het dolle heen en had ze optimaal genoten.
6 juni 2005
Etertjes zijn het die kinderen van ons. Daar waar Stan steeds meer een kleine terrorist blijkt te zijn, die het leven van zijn zus vaak behoorlijk zuur maakt, wordt Vera met de dag brutaler, koppiger en eigenwijzer. Zo vroeg Floris ondanks of ze recht aan tafel wou gaan zitten. Met een strak gezicht waar de minachting uit sprak vroeg ze aan hem; "wat denk je nu zelf!" En ook vandaag is ze weer bijzonder bijdehand. Als we grapjes aan het maken zijn en ik "dreig" dat ik haar op ga eten, roept ze doodleuk dat dit wel mag, maar niet helemaal, want dan is er geen Vera meer over en daar worden mama's heel verdrietig van. Kortom ze is niet op haar mondje gevallen. Ondertussen is ze ook druk bezig met Frans oefenen. Bonjour en ça va komen er al heel frans uit. En ook joli bois (de naam van onze wijk) kent ze al uit haar hoofd. Volgende week gaan we met de kinderen samen naar Brussel en dan mag Vera ook een dagje proefdraaien op school. Ze kijkt er vreselijk naar uit, terwijl Floris en ik ons alleen maar realiseren dat ons kleine meisje groot aan het worden is.
Twee weken geleden hebben wij een slopende zoektocht gehad naar een huis en gelukkig een huis gevonden. Foto's van het huis zijn elders op de site te bewonderen. Een redelijk huis met tuin en logeerkamer (en badkamer), een grote woonkamer en twee kleurrijke kinderkamers. Liggend in een zeer kindvriendelijke internationale wijk (er staan meer buitenlandse kentekenplaten in onze straat dan belgische). Met aan het ene kant van de straat een grote speeltuin en aan de andere kant een pleintje rondom een kerk waar een groot aantal winkeltjes aan zitten. Kortom, wij zullen ons zeker vermaken de komende twee jaar.
Voor nu rest ons alleen nog een hoop geregel. Een school voor Vera is nu dus rond, maar de opvang van Stan is nog allesbehalve geregeld. Voorlopig heb ik ook nog geen werk, maar goed, zonder opvang komt er ook geen werk, dus werk en opvang staan hoog op het prioriteitenlijstje. Daarnaast moet er van alles en nog wat geregeld worden rondom het verhuren van ons huis hier (we hebben inmiddels huurders gevonden). Moeten er een hoop zaken opgezegd worden, moeten de verhuizers geregeld worden en natuurlijk een afscheidsfeestje worden gepland. Op 20 augustus is iedereen vanaf 16.00 uur welkom om met een glas drinken en lekker eten met ons afscheid te nemen van Groningen en ons op te maken voor Brussel. De uitnodigingen volgen binnenkort!
16 mei 2005
Vandaag hebben we de verjaardag van ons neefje Thomas gevierd. Overmorgen wordt hij 3 jaar, maar vandaag al hebben we net gedaan dat het zijn verjaardag is. Lekker makkelijk is dat nog op die leeftijd wanneer dagen en data nog helemaal niets zeggen. Een heerlijk overzichtelijk leven op die manier. Maar het was een leuk dagje. Thomas en Vera zijn vreselijk aan elkaar gewaagd en dagen elkaar ook continue uit. Stan hobbelt daar rustig tussendoor en nichtje Anna kijkt met haar 9 maanden haar ogen uit naar alles wat er voor haar ogen gebeurt. Kortom een prima dagje.
Sowieso wel een goed weekend gehad. Niet alleen is het Pinksteren en dus hebben we een dag extra. Maar ook is het ons gelukt om zaterdag een extra terras aan te leggen in onze tuin. De afgelopen weken is stukje bij beetje een deel van de tuin plant vrij gemaakt en zaterdag is het afgerond met het neerleggen van de stenen. En het resultaat mag er zijn. We zijn apentrots en hebben nu een heerlijk plekje waar je de hele dag in de zon kan zitten. Stan heeft de hele middag op het randje van het nieuwe terras zitten kijken wat wij aan het doen waren en Vera probeerde stoer mee te helpen door de kleinste steentjes aan te slepen. Met een lekker zonnetje was het een heerlijk zaterdagje.
10 mei 2005
Vera en Stan zijn zeker aan elkaar gewaagd. Nu Stan steeds meer een kereltje wordt, moet Vera het vaak ontgelden. Vaak is onze eerste reactie als we de twee weer horen gillen en protesteren tegen de andere; "Veraaaah!" maar eigenlijk is dat niet terecht! Vera begint zelden en is ook niet degene die de ander slaat of aan de haren trekt! Wat dat betreft is Stan echt de boef van de twee. Daarnaast is Stan steeds meer aan het brabbelen. En zo nu en dan komt er ook wat zinnigers uit. Zo kent hij inmiddels het woord NEE zeer goed en ook au en dan wijze naar daar waar hij pijn heeft horen we regelmatig. Dit laatste vaak omdat hij in al zijn onstuimigheid weer eens ergens tegen aan gelopen is!
Vera is daarentegen steeds meer een meisje aan het worden. Met staartjes en speldjes en het liefst rokjes speelt ze continu dat ze de prinses is. Het gedragen als een prinses is alleen nog wel zeker iets anders dan je kleden als prinses. Vandaag kondigt ze vol overtuiging aan dat de prinses in de tuin moet werken, het regent hier flink, dus de tuin is zeker niet prinses-waardig, en loop ik dus maar weer naar boven voor een nieuw setje kleren. Dit blijkt als ze een half uur later uit de tuin komt ook geen overbodig luxe.
Wel blijken Vera en Stan duidelijk genoeg te hebben van alle hectiek rondom de verhuizing. Stan heeft moeite met in slapen 's avonds en Vera is ook niet altijd meer zindelijk overdag. Van beide duidelijk een teken dat ze aandacht willen en gewoon met elkaar leuke dingen. Dit hebben we het weekend dan ook aangegrepen om vooral met elkaar leuke dingen te gaan doen. Zo zijn we zaterdag met elkaar met de bus naar de Stad gegaan. Vera en Stan vonden het geweldig en eigenlijk zo simpel voor ons (de bushalte is bij ons voor de deur en de bus stopt op de Grote Markt). Dat gaan we dus vaker doen. En hebben we de zondag heerlijk rondom het hockeyveld rondgebracht. Hoewel er een hoop donkere wolken langskwamen bleef het droog en Vera en Stan hebben zich met hun hockeystick-jes uitgeleefd. Stan heeft duidelijk het balgevoel gekregen en red zich nu al prima met bal en stick. Vera heeft wat meer moeite maar weet inmiddels de bal ook al goed hard te raken. Maar het is vooral leuk om die twee te zien rennen en lol hebben. Komende weekend is het Pinksteren. Kortom opnieuw wat extra tijd voor elkaar :-)
25 april 2005
Wat een weken! Floris en ik zijn veel weg en wisselen elkaar af. Vera en Stan worden er opstandig van en wie kan het hun kwalijk nemen. Gelukkig is dit voorlopig de laatste week. Aan het eind van de week gaan wij nog weer twee dagen naar Brussel, maar daarna eerst weer wat meer tijd voor elkaar. Vera is ondertussen steeds enthousiaster om naar Brussel te gaan, nu ze ontdekt heeft dat K3, Kabouter Plop, Piet Piraat en andere tv helden uit België komen (en dus Brussel). Hierbij gaat ze waarschijnlijk van een koude kermis thuis komen als ze merkt dat wij er niet direct naast gaan wonen, maar goed dat is voor latere zorg. Wij houden ons voorlopig eerst bezig met het vinden van scholen, kribbe (Belgische kinderdagverblijven, ook wel kinderbewaarplaatsen genoemd), werk en woning. Daarnaast moet ook hier in Nederland van alles en nog wat geregeld worden (opzeggingen, vinden van huurders, etc.).
Gelukkig is het ondertussen echt lente in Nederland. Het weer wordt met de dag beter en Vera en Stan genieten van het spelen in de tuin. Stan is daarbij de echte rauwdouwer. Dwars door de tuin, de modder en de zandbak heen komt hij daar waar hij wezen wil. Mijn grootste zorg is daarbij hoe ervoor te zorgen dat hij niet binnenkomt voordat ik hem grondig uitgeschud heb. Gelukkkig heeft hij het douchen ook ontdek en dus lost alles zichzelf aan het eind van de dag op.
Stan en Vera groeien ondertussen door. Beide maken een groeispurt door, maar vooral bij Stan is duidelijk te zien. Helemaal nu hij zaterdag naar de kapper is geweest. Het begint een echt kereltje te worden en nu al is hij een echte vrouwenversierder. Niet alleen windt hij ieder dametje op leeftijd om zijn kleine vingertjes, maar eigenlijk alle vrouwtjes zijn graag bij hem. Vandaag was ik met de kinderen bij een vriendin met een dochtertje van 15 maanden en Stan was zich duidelijk populair te maken. Op het moment dat zij erop ging graaide Stan naar haar speelgoed en ging ervandaar. Weer een vrouwenhart gebroken. Dat wordt dus nog wat.
7 april 2005
Met alle hectiek rondom D66 is het een druk weekje geweest. Ook gaat de tam tam dat wij weg gaan inmiddels goed rond. Het doet ons iedere keer weer realiseren wat er nog allemaal geregeld moet worden voordat we daadwerkelijk naar Brussel gaan. Gelukkig mogen we van Gasunie een "relocation agency" inschakelen die een hoop gedoe daar in ieder geval voor ons regelt. Daarnaast beginnen we morgen aan een intensieve cursus Frans. Dat ik die taal ooit nog eens zou gaan leren!
Stan heeft een zware week achter de rug. Het Paasvuur in Twente was zoals gezegd indrukwekkend maar is tevens op de longen van Stan geslagen. Nu ruim een week later en een hoop gehoest en ontstoken ogen, etc. later is hij weer redelijk op de been. Het blijft wel zielig zo'n klein kereltje wat dan zo aan het vechten is om zich een beetje happy te voelen.
Vera stuitert ondertussen rustig door. Haar standaard zin "als ik vier wordt ga ik naar de basisschool" lijkt ze moeiteloos in te ruilen voor "als ik vier wordt ga ik naar Brusselse school." En dat ze aan school toe is merken we iedere dag. Ze is vreselijk nieuwsgierig, wil van alles weten waar iets van gemaakt is (en leg maar eens uit aan een driejarige waar grassprieten van gemaakt zijn), is druk bezig met letters ("hoe schijf je een Vera V-tje?") en mist op dagen dat ze thuis is haar vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen. Stan is dan wel leuk, maar toch wel een beetje klein ("daar kan hij niets aan doen hoor, maar hij is nog wel een beetje een babytje, toch?"). Kortom we hebben al bijna spijt dat we haar ooit hebben leren praten!
28 maart 2005 Tweede Paasdag
We gaan naar Brussel! Hoewel wij het al een tijdje wisten, konden we het in verband met mijn werk niet eerder bekend maken, maar met ingang van 1 september zal Floris voor 2 tot 3 jaar gedetacheerd worden in de Europese Hoofdstad. Allemaal erg spannend. En ondanks dat dit betekend dat ik mijn werk moet opgeven hebben we er allebei erg veel zin in. Afgelopen week zijn Floris en ik al even wezen sfeer proeven. We hebben scholen voor Vera bezocht, wijken bekeken en met bekenden gepraat. Vera en Stan krijgen er nog weinig van mee en genoten vooral van het feit dat ze twee dagen lang stikkend verwend werden door Opa en Oma. Op de onderstaande foto bekijken Floris en Vera de kaart van Brussel. Vast kijken waar we heen gaan.
Afgelopen dagen hebben we doorgebracht in het huisje van mijn tante en oom in Twente. Dit huisje ligt midden in de bossen en het was dus optimaal voor een weekendje weg. Vera en Stan hebben genoten van het buiten spelen in de bossen en het leven op een boerderij (inclusief pas geboren lammetjes en rijden op een tractor). Ook de Twentse traditie van een Paasvuur was voor de kleintjes indrukwekkend. Kortom een prima Pasen gehad.
15 maart 2005
Daar waar het twee weken geleden nog hartje winter leek met een dik pak sneeuw (meer dan 30 cm) lijkt het nu wel lente. Gisteren hebben Vera en ik de hele middag in de tuin gewerkt en ook vandaag doet een klein zonnetje pogingen door te breken.
De sneeuwpret was groot twee weken geleden. Vera was het liefst de hele dag buiten en had het nooit koud. Zelfs al waren haar handen blauw en stonden haar lippen in de permanente klapperstand, dan nog bleef ze ervan overtuigd dat ze nog wel even buiten kon blijven. Stan daarin tegen vond het niets. Hij wist niet goed wat hij met de sneeuw aan moest, niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat de sneeuw tot ver boven zijn middel kwam. Dat is nogal een pak voor een één jarige.
Verder zijn voor ons spannende tijden aangebroken. Floris is in de voorbereiding voor een nieuwe baan die nogal wat impact kan hebben voor ons allemaal. Maar daarover hopelijk volgende week meer
22 februari 2005
Koos is vandaag jarig en om die reden hadden we afgelopen zondag een klein feestje (foto's zijn te zien in het fotoalbum). Stan en Vera waren echte engeltjes. Die kun je nog eens ergens meenemen.
Voor ons breken de komende tijd drukken tijden aan. Niet alleen ben ik heel druk met het opzetten van mijn bedrijfje en het proberen binnen te halen van opdrachten, ook is het in de Staten druk met van alles en nog wat. Daarbij komt dat Floris de komende tijd weer veel weg is en dus is onze oppas weer kind aan huis en besteden we het merendeel van de tijd dat we elkaar zien aan het oplossen van logistieke problemen. Maar goed, inmiddels weten we ook dat het vanzelf wel weer rustiger wordt.
Voor Vera en Stan is het wel wat druk. Vooral aan Stan merk je het. Hij is vandaag wat hangerig en loopt regelmatig naar het raam om te kijken of papa daar al weer aankomt. Helaas tot op heden zonder succes. Daarnaast komen er op dit moment in hoog tempo een aantal tanden door (alsof hij de stilstand van het afgelopen jaar in één week moet inhalen!) ook niet heel aangenaam.
Gisteren met beide kinderen nieuwe schoenen gekocht. Stan vond het uitpakken van alle dozen geweldig en doordat Vera niet echt een keus kon maken (ze waren of te breed, Vera heeft een erg smalle voet, of te gekleurd of te saai of teveel veters of te weinig veters, en die verkoper ging er helemaal in mee!) had Stan heel wat dozen uit te pakken.
Terwijl ik de website aan het bijwerken ben, zit Vera op haar eigen kamer achter mijn provincie laptop ook te werken. Met een heel serieus hoofd zit ze achter de computer en als ik binnenkom krijg een sjagerijnig antwoord dat ze toch gezegd had dat ze niet gestoord wou worden. (klink ik echt zo als ik aan het werk ben?) Ondertussen zit ze op de website van zappelin (de kinderafdeling van de publieke omroep) allerlei spelletjes te doen. Daarbij weet ze inmiddels al helemaal hoe het allemaal werkt.
14 februari 2005
Hoogtepunt afgelopen week was natuurlijk de verjaardag van Floris. Vera was helemaal door het dolle heen en genoot van alle feestelijkheden. Woensdag waren opa en oma er en zaterdag hadden we een klein etentje met wat vrienden. Vera wou niet naar bed en is uiteindelijk om 22.00 uur op het vloerkleed in slaap gevallen.
Stan vond het allemaal best en maakte zich alleen maar zorgen of wij met al die feestelijkheden niet vergaten eten voor hem te maken. Inmiddels kan hij dat ook echt zelf duidelijk maken. Met een "kijk" en een vingertje maakt hij duidelijk wat hij wil hebben en met een "hier" geeft hij aan dat het toch echt voor hem bedoelt is.
Valentijn dit jaar is voor ons helemaal een dag van het hart. Koos is vandaag opgenomen in het ziekenhuis voor een Catheterisatie (niets ernstigs) en Stan had zijn jaarlijkse controle bij de kindercardioloog waar geconstateerd werd dat het gaatje tussen zijn twee hartboezems er weliswaar nog steeds zit, maar geen problemen veroorzaakt of naar alle waarschijnlijkheid op de korte termijn zal veroorzaken. Over twee jaar mogen we weer terug komen.
Vera is zoals gezegd een echt dametje geworden. Dat merk je ook omdat ze inmiddels echte vriendjes en vriendinnetjes heeft. Dus niet langer alleen de kinderen van vrienden van ons, maar echt vriendjes en vriendinnetjes van haar alleen. Met wie ze ook over en weer gaat spelen. Zo kwam gistermiddag Irma spelen, een meisje met wie Vera vanaf de eerste dag op de crèche samen zit. De twee hadden de grootste lol, helemaal toen er cake-jes werden gebakken. hieronder het resultaat.
7 februari 2005
Vanaf vandaag zijn wij weer in de lucht. Ik zal niet proberen het hele jaar in te halen, maar wel proberen om weer iedere week een update te geven. Stan loopt inmiddels al weer 3,5 maand en Vera is sinds twee weken volledig zindelijk. Beide zijn duidelijk aan elkaar gewaagd, waarbij Stan lang niet altijd het onderspit hoeft te delven. Hij is namelijk beresterk. Beide hebben helblonde haren en zijn overduidelijk broer en zus, ondanks dat Vera steeds meer op Floris gaat lijken en Stan steeds meer een echte van Koolwijk is. Hieronder een foto van vanmorgen. Vera en Stan samen aan het verven. Het resultaat was dat Stan de rest van de dag met groen haar rondliep en Vera weer het engeltje uithangt omdat ze het heerlijk vindt om te knutselen en te frutselen.
-----------------------------------------------------
12 april 2004
De paasdagen zijn weer achter de rug en Vera ziet inmiddels bruin van de chocolade. Het hoort er bij zullen we maar denken. We hebben een druk weekendje achter de rug. Zaterdagavond bij vrienden gegeten en Vera is daar blijven logeren. Samen met hun zoontjes van 2 en 4 jaar heeft Vera lopen keten, om uiteindelijk doodmoe in slaap te vallen. Zo vast, dat wij haar maar hebben laten liggen. Zondag hadden we haar echter beloofd dat we naar de dierentuin zouden gaan, dus al vroeg haalde we haar op om richting Emmen te rijden. 's Middags naar Opa en Oma om daar eieren te zoeken en vandaag is Opa Qui langs geweest. Terwijl Vera van alles op dit moment lijkt te genieten, rommelt Stan wat aan. Hij moet erg veel hoesten en eet zich helemaal rond. We zijn dan ook nu echt met potjes begonnen en worteltjes staan met stip bovenaan. Op zijn voedingsschema lijkt het alleen totaal geen effect te hebben en hij wil nog steeds om de drie uur eten hebben. En door het hoesten niet alleen overdag, maar ook 's nachts. Tijd dus om in te grijpen. Zaterdag hebben wij voeding voor hongerige baby's gekocht en het lijkt een beetje te werken. Vannacht is hij maar één keer wakker geworden. Volgende week gaan we maar eens met hem naar de huisarts, want Floris en ik zijn wel weer aan wat slaap toe.
25 maart 2004
Waren het vrijdag nog pogingen, in het weekend rolde Stan zich werkelijk om en ook meer dan één keer. En hoewel ik vreselijk trots ben op mijn kleine mannetje, vind ik het ook wel een beetje jammer dat hij zich nu al omdraait. Het kleine is er dan in één keer helemaal af. Maar het gaat sowieso erg snel. Stan wordt volgende week al weer 4 maanden en Vera babbelt als je niet uit kijkt rustig een half uur met opa of oma aan de telefoon (dat betekend wat als ze tiener wordt, maar goed, wie dan leeft, dan zorgt). Nu naar een paar maanden genieten Floris en ik nog steeds volop van ons nieuwe huis. Het is heerlijk om gewoon op de begaande grond te leven en Vera vindt niets mooier dan in de tuin spelen. Dat kan nu ook zonder problemen. Met het tuinhek dicht is de enige belemmering de buitendeur. Met die open rent Vera van binnen naar buiten en omgekeerd, om te vertellen welke beesten ze nu weer gevonden heeft of welke creatie de zandbak heeft opgeleverd. Waarbij zandcreaties zelden in de zandbak blijven! Gelukkig doet ze altijd wel netjes haar laarsjes uit als ze binnenrent, maar het is heerlijk om haar zo enthousiast te zien. Langzaam wordt er ook gewerkt aan de laatste loodjes van het huis (de schilderijen, lampen, etc). Nu na 5 maanden is het echt ons huis geworden en we genieten helemaal.
2 april 2004
Stan is begonnen aan zijn eerste hapjes. Met een blik vol nieuwsgierigheid proeft hij de nieuwe smaken in zijn mond. Onderzoekend bedenkt hij wat hij van die nieuwe smaken moet vinden. En zoals met wel meer zaken, lijkt het Stan allemaal niet zoveel te kunnen schelen. Wel aardig en als mama echt wil, neem ik nog wel een hap, maar om nou te zeggen vol enthousiasme, nee. Hij benaderd het dus echt op z'n Gronings; "het kon minder!" Nuchter en zonder al te veel franje! Vera is ondertussen een echt tutje aan het worden, met een duidelijk eigen mening. Alleen rokjes en jurken zijn nog goed voor haar en wanneer je een broek pakt, dan weigert ze ook maar een centimeter mee te werken. Daarnaast is het een echte treuzelaar. Ze treuzelt bij het aankleden, het melk drinken, naar de auto lopen, bord leeg eten etc. Niet echt handig als je haast hebt, maar ze weet het ook zo te doen dat je ongemerkt meegaat in haar eisenpakket ("Nee eerst de beer een jas aan, nee niet die jas, maar jas van Stan!) In een poging de vaart er in te houden, geef je wat mee en daar maakt ze subliem gebruik van. De ultieme treuzelactie vind echter 's avonds plaats. Zodra het woord "naar bed" is gevallen, begint de tactiek. Eerste moeten alle knuffels die beneden liggen een kusje krijgen. Op de vraag of papa en Stan ook een kusje krijgen reageert ze afwijzend. De trap op, uitgebreid goede dag zwaaien. Bovenaan de trap constateren dat papa en Stan toch een kusje moeten hebben. Dus weer terug naar beneden. Tanden poetsen. "Wel goed doen hé?" lijkt ze nog onschuldig te vragen. Maar een bevestiging van die vraag betekend dat ze een excuus heeft om er heel lang over te doen. En als je er wat van zegt, krijg je terug; "moest toch goed doen?" Boekjes lezen duurt ook langer als je zelf ook wilt voorlezen (immers dan bepaal je hoe lang het duurt!) of maar niet kiezen welk boekje je wilt lezen. Niet toegeven is geen optie, de ervaring is inmiddels dat het dan alleen maar langer duurt. We geven er maar aan toe, het hoort bij het naar bed gaan ritueel hebben we bedacht. Maar af en toe ....!
19 maart 2004
Helaas Tyrnaloo is het niet geworden. Dinsdag een zeer boeiend eerste gesprek gehad waar bleek dat ik geselecteerd was uit 180 kandidaten (op zich al een reden om tevreden te zijn). 's Avonds hoorde ik dat ik door mocht naar de tweede ronde die afgelopen donderdag was. Opnieuw een goed gesprek, maar helaas bleek diezelfde avond dat ik het niet geworden was. Ze hebben gekozen voor de andere kandidaat zonder dat ze goed konden aangeven waarom zo dicht lagen wij als kandidaten bij elkaar. Kortom het lag niet aan mij, maar het levert me ook niets op. Maar goed. Er komen vast wel weer meer vacatures langs en ik heb geen haast, dus we wachten rustig af. Verder lijkt deze week weer een mijlpaal te worden in het leven van onze kinderen. Vera is al een tijdje wel geïnteresseerd in het potje en de wc, maar er gebeurde tot op heden niet veel. Deze week echter heeft ze ontdekt waarvoor potjes dienen. Dus wie weet kunnen Vera's luiers binnenkort de deur uit. Stan ondertussen ontwikkeld zich tot een ware womanizer. Wanneer hij lacht ontstaan twee zeer aantrekkelijke kuiltjes in zijn wangen en hij lacht veel. Daarnaast heeft hij ontdekt hoe hij op zijn zij moet rollen. Dit gaat iedere keer met meer vaart. Het wachten is dus op het moment dat het met zo veel vaart gaat dat hij opeens op zijn buik ligt. Tenslotte zijn we deze week op bezoek geweest bij een van de basisscholen in onze wijk om te zien of dit een school zou kunnen zijn waar wij onze kinderen heen zouden sturen. Het is een rare gedachten om daar nu al mee bezig te zijn. Vera gaat pas over 1 1/2 jaar naar de kleuterschool, maar wil je keuze hebben, schijnt nu toch al wel het moment te zijn. Kleine meisjes worden groot!
14 maart 2004
Gisteren zijn we met de hele familie naar het D66 congres geweest. Een ultieme poging van Floris en mij om elkaar toch nog een beetje te zien dit weekend. Verder een hele drukke week gehad. Dinsdag zijn de kinderen en ik in Purmerend bij een vriendin langs die over was uit Amerika. Vooral voor Vera zijn dergelijke reisjes toch wel erg vermoeiend. Alle opwinding die je als tweejarige kunt tegenkomen onderweg. Daar sta je als volwassenen lang niet altijd bij stil. Vera wordt al wild van een aantal windmolens (de moderne dan, de traditionele molens vindt ze maar een beetje gek) en daar kom je er in Nederland nogal wat van tegen. Voor Floris zijn het spannende weken. Het project waaraan hij het afgelopen jaar heel hard heeft gewerkt komt nu in een kritieke fase en ook naar de toekomst toe heeft Floris er alle baat bij dat het project een vervolg krijgt. Kortom wij zien hem weinig en hij heeft de tijd van zijn leven bij de Gasunie. De komende week wordt daarom wederom druk. Floris zit twee dagen in Brussel en de avonden dat hij in Nederland is, heb ik vergaderingen. Verder heb ik dinsdag een sollicitatiegesprek bij de gemeente Tyrnaloo (de kop van Drenthe) voor de functie van beleidsmedewerker zorg, specialisatie Jeugd. Het gaat om een functie van 24 uur en ik ben erg benieuwd. Het lijkt voor mij een ideale functie. Goed te combineren met de politiek, inhoudelijk en uitdagend, bovendien in een flexibele organisatie. Ik ben dus benieuwd hoe dat afloopt. Kortom een spannende week. Volgende week de uitslag.
6 maart 2004
Nog net op de val van week 10 een verslag. We hebben een hectische week gehad. Stan is de hele week wat ziekjes geweest en ook Vera en Floris kregen last van buikgriep. Gelukkig is iedereen inmiddels weer beter, maar niet zonder dat we ons over Stan echt even zorgen hebben gemaakt. Hij heeft ruim 2 weken niet of nauwelijks gegeten en we waren al opgelucht als hij rond de 250 ml per dag dronk (hij mag nu 1000 ml per dag hebben) en er niets uitspuugde. Niet zo verwonderlijk dus dat donderdag bij het consultatiebureau bleek dat hij maar 230 gram gegroeid was de afgelopen maand (tegen 2100 gram in de twee maanden daarvoor). Maar zoals gezegd gaat het inmiddels weer wat beter. Vandaag de hele dag met beide kinderen buiten geweest. Vera leerde van Mirte, ons buurmeisje, hockeyen, terwijl Floris en ik de zandbank in elkaar zetten en van zand voorzien. Verder lekker in de tuin aangeklooid. We worden duidelijk ouder aangezien we het nu heerlijk vinden om de hele dag rond huis aan te modderen en in de tuin aan het werk te zijn. Dit had ik toch niet gedacht een aantal jaren geleden. Stan genoot ondertussen van het buiten zijn en heeft de hele dag lekker in de kinderwagen frisse lucht liggen opsnuiven terwijl hij speelde met de Nijntjes die aan zijn kinderwagen hangen. We kijken nu al uit naar morgen wanneer we opnieuw in de tuin aan de slag kunnen.
10 feb 2004Voor iemand die niet graag zijn verjaardag viert is het opvallend hoe vaak ik het afgelopen weekend heb moeten horen, maar het is mijn verjaardag! Kortom Floris had zijn verjaardag weten te stretchen tot 3 hele dagen. Na een groot aantal keren van plan te zijn veranderd kwam Floris tot de conclusie dat hij graag samen met mij rustig zijn verjaardag wou vieren in Midwolda bij Brodie's met een echte Engelse afternoon tea en dus reisde we zaterdag af. Zondag kwam mijn vader sowieso al langs om te helpen met het ophangen van de lampen boven de eettafel en werd Floris verjaardag gerekt met een echte Engelse Sunday lunch. Trouwens wat een verschil kan het ophangen van twee lampen maken. De eettafelhoek van ons huis ziet er meteen een stuk beter uit. Een aanmoediging om ook de rest van de woonkamer nu gauw van fatsoenlijke verlichting te voorzien. Maar goed, maandag, zijn echte verjaardag, kon natuurlijk niet achterblijven. Kortom Floris heeft zijn 32ste verjaardag in volle omvang gevierd. Vera heeft er in ieder geval van genoten en vroeg vanmorgen aan mij waarom de slingers weer weg waren want was papa dan niet jarig meer? Als ze nu maar niet denkt dat we haar verjaardag ook in 3 dagen gaan vieren!
23 februari 2004
Gisteren voor het eerst weer gehockeyd na een jaar stil te hebben gezeten. Dit was wennen. Ik zit dan nu ook op de bank met spierpijn. Toch was het heerlijk om lekker buiten te zijn en rond te rennen. Het blijft een hoop geregel, zeker nu met twee kinderen is hockeyen op zondag niet zonder logistieke rompslomp, maar het is het meer dan waard. Gelukkig hoefde Floris gisteren niet te hockeyen. Helemaal omdat Stan niet helemaal lekker is. Ik weet namelijk niet of ik dan zo makkelijk naar Roden was gereden. Stan is dus zo als gezegd niet helemaal lekker. Hij is erg verkouden en als gevolg daarvan gaat drinken niet heel erg makkelijk. Hierdoor drinkt hij en niet goed en met veel lucht. Gevolg daarvan is weer dat hij veel spuugt. Floris en ik hebben ons dit weekend meerdere malen moeten omkleden omdat Stan ons weer helemaal onder had gespuugd en ook aan kleding van Stan had ik een hele wasmand vol. Gelukkig blijft de melk tot op heden binnen vandaag en hopelijk zijn we dan ook weer op de weg naar herstel. Trouwens voor alle nieuwsgierige, we hebben gisteren gewonnen met 3-0
16 februari 2004
Vandaag met Stan naar het ziekenhuis geweest. Een paar weken geleden was bij de controle op het consultatiebureau een hartruis geconstateerd. Geen reden tot paniek, maar wel reden om hem eens in het ziekenhuis te laten onderzoeken. Het bleek om een klein gaatje tussen zijn hartkamers te gaan. Een aandoening die redelijk vaak voorkomt en in 70% van de gevallen groeit het nog vanzelf dicht. Eén keer per jaar controle om de ontwikkelingen in de gaten te houden is alles wat ons nu nog te doen staat. Toch was het wel spannend. Het is nooit fijn om je 10 weken oude baby met 10 stikkers en draadjes aan een apparaat te zien hangen. Maar gelukkig is alles in orde. Op dit moment ligt hij dan ook naast mij hard te trappelen en hard op te lachen. Want ook dat kan hij sinds deze week. Andere ontwikkelingen zijn dat wij na een jaar tijd hebben besloten de Saab weer in de belasting en wegenbelasting te doen en weer mee rond te rijden. Na een jaar in een gloednieuwe lease-auto is het wel wennen, zo'n 12 jaar oude auto. Het blijft alleen wel de mooiste auto die er is.
3 februari 2004
Het was leuk geprobeerd maar uiteindelijk toch mislukt. Ik had de hoop dat het mij zou lukken om zowel borst als flesvoeding te geven (ochtend en avond borst, gedurende de dag fles). Bij Vera heb ik wel geprobeerd om te kolven, maar dat was een drama. Ik had geen zin opnieuw daarmee te beginnen. Bovendien hoopte ik dat wanneer ik heel keurig zou afbouwen, mijn voeding zou blijven en Stan toch in ieder geval de helft van zijn voedingen moedermelk zou krijgen. Het leek ook goed te gaan. Tot dit weekend. Het voeden ging toen zoveel pijn doen dat ik ermee gestopt ben. Stan moet het nu doen met fles en het lijkt hem helemaal niets uit te maken. Verder ben ik deze week echt begonnen met werken. Is wel wennen. en ik moet ook zeggen dat ik nog niet helemaal weet of ik het wel leuk vind. Aan de ene kant is het heerlijk om weer met andere dingen bezig te zijn dan het steriliseren van flesjes, verwisselen van luiers en het spelen met de trein. Aan de andere kant is Stan nog zo jong en lijkt de wereld buiten het huis nog wel heel ver weg. door het vertrek van mijn fractiegenoot is het echter niet anders en morgen zal ik dan ook mijn eerste Statenvergadering weer bijwonen. Met een zeer volle agenda is het meteen weer vol aan de slag.
31 januari 2004
Voor het eerst naar de crèche. Opnieuw een mijlpaal. En hoewel het deze week nog wennen was, gaat Stan volgende week al voor echie. Het wennen was duidelijk meer voor de mama dan voor Stan zelf. Die vond het allemaal wel best. Een beetje naar andere kinderen kijken, maar vooral lekker slapen in de slaapmand die ze op de crèche hebben. Vrijdag hebben ze bijna niets van hem gezien. Ook Vera moest duidelijk wennen aan het feit dat haar broertje nu ook gebracht en gehaald wordt. Want hoewel ze niet op dezelfde groep zitten, merkt ze wel dat ze niet langer het alleenrecht heeft. Ook heeft ze duidelijk de behoefte om Stan te beschermen. Wanneer we haar ophalen met Stan mochten andere kinderen ook niet te dicht bij hem komen. Vera heeft ondertussen het groeien van Stan afgekeken. In een paar weken tijd zijn haar broeken van de nodige omslagen naar hoog water gegaan en haar klerenkast is dan ook flink uitgedund. Daarnaast gaat ze steeds meer praten. Stan wordt getroost met de woorden:"och och kereltje, niet verdrietig zijn"en wanneer ik mijn knie stoot krijgt ik spontaan een kusje erop en de opmerking "nou weer goed?" Het is erg grappig om jezelf de hele tijd terug te horen. Het wordt al zo'n dametje.
23 januari 2004
Wat een verschil kan een week maken. Vond Stan vorige week de melk uit de fles nog helemaal niets, deze week drinkt hij enthousiast zijn fles leeg. Ook zijn de nachtvoedingen nou definitief einde verhaal. De hele week slaapt hij 's nachts door en ik ben eindelijk aan het bijtrekken. Ook begint er een ritme te komen in zijn leven. Om 6.30 uur wordt hij wakker, eten en nog even verder slapen. Om 9.30 uur opnieuw eten, nu de fles. Daarna spelen met zijn zusje of gewoon lekker bij mij op schoot om zich heen kijken. Om 12.30 uur eten en naar bed. Dit slaapje duurt vaak langer dan drie uur. Aangezien Vera ook dan nog steeds slaapt heb ik eindelijk even mijn handen vrij. Om 16.00 uur komt Stan vaak uit bed (Vera vaak om een uur of 15.00) en opnieuw eten en spelen. Beide gaan lachen als papa thuis komt en Stan is dan ook op zijn wakkerst. Wij gaan dan eten. Vervolgens samen met je zus in bad, pyjama aan en opnieuw lekker tegen een van de ouders aanliggen. Vera gaat dan naar bed en Stan krijgt dan opnieuw eten. Hij lijkt expres op te blijven om eindelijk zijn ouders even voor zichzelf te hebben. Om een uur of 21.30 uur stort hij op je armen in slaap en na de voeding om 23.00 uur lekker naar bed. Waarom herinner je dit relaxende leven nou niet als je ouder bent!
15 januari 2004
Stan wordt een echt kereltje. Het hele babyachtige is er inmiddels vanaf. Zelfs zijn beentjes worden al wat steviger. Ook begint hij zijn omgeving te ontdekken. Nieuwsgierig kijkt hij rond en kraait wanneer hij iets leuk vindt. Hij begint zijn handjes te ontdekken en heeft ontdekt dat er bij hem in de box een babygym hangt waarvan het belletje begint te rinkelen als je er tegen aan slaat. Daarnaast begint hij nu echt te lachen. Met name Vera moet daar erg om lachen. Met als gevolg dat Vera lacht om Stan en dat Stan weer om Vera moet lachen. Zo houden ze elkaar rustig een kwartier bezig. Gisteren heeft Stan zijn eerste flesje moedermelk gehad en na wat opstart problemen (over de eerste 10 ml deed hij een half uur!) had hij door hoe zo'n flesje werkt. Daarnaast was er vannacht een andere doorbraak, voor het eerst sinds de geboorte van Stan werden wij voor het eerst die nacht wakker van de wekker, dat was zeer wennen. Ik duim ondertussen de hele ochtend dat dit niet een eenmalige iets was, het bevalt ons namelijk erg goed! Verder hebben we van de PvdA fractie een kinderboek in het Gronings gekregen. Vera vroeg het mij vanmorgen voor te lezen, maar ik faalde. Graag hoor ik het wanneer iemand tijd heeft voor een spoedcursus.
10 januari 2004
De vakantie zit er weer op en de Floris is weer aan het werk. Wel even wennen voor de rest van het gezin. Vera vindt het maar niets dat papa weer moet werken, het is nu nog duidelijker dat ze de aandacht moet delen. Echter in tegenstelling tot de eerste weken heeft ze nu bedacht dat de beste manier om aandacht te trekken is je gedragen als een engeltje. Stan wordt overladen met kusjes en aandacht van zijn grote zus en de hele wereld krijgt te horen dat Stan haar broertje is. Het zal er wel bij horen en we wachten rustig af tot dat ze weer een beetje balans heeft gevonden in de nieuwe verhoudingen. Met Stan gaat het ondertussen goed. Slapen blijft wat wisselvallig wat wel zo langzamerhand bij mij de tol begint te eisen. Na 5 weken gebroken nachten begin ik te verlangen naar een keertje echt bij- en uitslapen. Daarbij komt dat van de week bij het consultatiebureau bleek dat Stan zich bovendien als een ware parasiet gedraagt. Hij is in één maand tijd één kilo aangekomen en 5 cm gegroeid (4465 gram, 58 cm).
3 januari 2004
In de eerste plaats iedereen natuurlijk de beste wensen voor het nieuwe jaar. Een nieuw jaar en daarom ook een beetje een nieuwe opzet van de website. De fotoalbums zijn wat aangepast en ook de startpagina heeft een kleine verandering ondergaan. Maar verder blijft alles bij hetzelfde. Ook dit jaar is ons voornemen de website wekelijks van nieuwe informatie te voorzien. De afgelopen week zijn wij rustig doorgekomen. Na maandag met de hele familie naar Den Haag te zijn geweest, was het de rest van de week bijkomen. Stan slaapt ondertussen steeds meer 's nachts en steeds minder overdag. Inmiddels zijn er al vijf nachten geweest dat hij meer dan 7 uur achterelkaar geslapen heeft en we mogen dus niet klagen. Bovendien breken de eerste lachjes door. Vera is nu helemaal gewend aan haar broertje, die ze consequent baby Stan noemt. Met een oud fototoestel van ons doet ze de hele dag niets anders dan foto's van baby Stan maken. Het rolletje wat er inzat is naar de winkel gebracht en wij zijn zeer benieuwd naar het resultaat. Met een beetje geluk zal het resultaat binnenkort op deze site te bewonderen zijn